As Amendoeiras, Amandelbomen in de Algarve
Historie
Hoewel u ze in de Algarve veel ziet, behoren amandelbomen niet tot de oorspronkelijke vegetatie van de Algarve. Deze boom komt oorspronkelijk uit bergachtige gebieden zoals het Atlasgebergte en de Kaukasus. Het klimaat in de Algarve is eigenlijk veel te droog voor de boom om goed te groeien en veel te warm voor de amandelen om te kunnen ontkiemen. U ziet dan ook veel amandelbomen die er zo goed als dood uitzien, de bomen die "het goed doen" staan op grond die wat lager ligt waar door genoeg water daarheen vloeit of het land wordt bewaterd. De amandelbomen in de Algarve zijn grotendeels meegebracht door de vroegere Moorse bevolking die van begin 700 tot ongeveer 1200 de Algarve beheersten. Het werd toen "Gharb al-Ândalus" genoemd: het westen van Andalusië.
Legende
In de tijd van de Moorse heerschappij was er ( natuurlijk) een Moorse prins die, zoals het prinsen betaamt, een vrouw zocht. Hij zocht over de hele wereld en uiteindelijk kwam hij een vrouw tegen uit het Atlas gebergte. Hij wist: "dit wordt mijn echtgenote" en hij nam haar mee naar de Algarve. Maar in de winter werd zijn geliefde ziek, zó ziek dat men bang was dat ze dood zou gaan. Maar een prins is natuurlijk niet voor niets een prins, dus hij liet de beste artsen ter wereld komen. De ene arts stelde dit voor, de ander dat maar niets hielp; de prinses werd elke winter weer doodziek. Op een dag kwam er een oud mannetje bij de prins aan de paleispoort kloppen en hij zei: "Ik denk dat ik u kan helpen. U moet zoveel mogelijk amandelbomen aanplanten in de Algarve en ik beloof u: uw echtgenote zal nooit meer ziek zijn".
En de prins deed natuurlijk wat hem gevraagd werd: hij liet vele amandelbomen vanuit het Atlasgebergte in de Algarve aanplanten en wachtte af tot het winter was. En waarachtig, het werd winter en nog steeds was de prinses niet ziek. Ze keek uit het raam en begon zelfs te lachen. "Eindelijk heb ik geen heimwee meer", zei ze, "de heimwee maakte me zoo ziek". De prins keek ook door het raam en tot zijn verbazing zag hij dat het sneeuwde. Wat bleek? De prinses had elke winter heimwee omdat ze de sneeuw van het Atlasgebergte vreselijk miste en daar werd ze letterlijk doodziek van. Maar nu gaf de amandelbloesem een dik pak witte bloesemsneeuw. U begrijpt natuurlijk dat vanaf dat moment de prins en prinses hun verdere leven dolgelukkig samen waren, vele kinderen kregen en het oude mannetje tot hofleverancier van amandelbomen werd gebombardeerd. Eind goed, al goed.
De huidige realiteit
Eind goed al goed, maar niet goed genoeg.
Kijk, de Algarve, daar wonen inmiddels Portugezen die natuurlijk niet gek zijn. En die dachten: " heee amandelen, daar kun je lekkere dingen van maken". Zo kunt u vooral in de Algarve geweldig lekkere amandeltaart, amandelspijs en marsepein verkrijgen. Echter de "amarguinha" (een amandellikeur) is van nog grotere kwaliteit en wint ook vaak internationale prijzen. Waarschijnlijk kent u wel drankjes als Amaretto, mocht u dat lekker vinden, raad ik u aan een amarguinha te proeven. Deze is wat stroperig en wit van kleur, dit zegt al dat er weinig suikers en water zijn toegevoegd, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amaretto wat bruin van kleur en waterig is vanwege gebrande suikers. Amarguinha drinkt men in puur, in de zomer wel vaak met een ijsklontje en een schijfje citroen, in de winter vaak met wat koffieboontjes.